| مناسب‌ترین روش استقرار گونه‌های شورپسند در اراضی فوق شور حاشیه پلایا (مطالعه موردی جنوب کویر دامغان) |
| کد مقاله : 1017-SALTLAKEDUST (R1) |
| نویسندگان |
|
داریوش قربانیان *1، فرزانه بهادری2 1عضو هیات علمی 2عضو هیئت علمی |
| چکیده مقاله |
| شناسایی روش‌های مناسب استقرار و معرفی گونه‌های مناسب جهت کاشت توام و یا خالص در راستای استفاده بهینه از عرصه‌های وسیع بیابانی، استفاده از رطوبت سطحی و عمقی خاک، افزایش بهره‌وری از مناطق خشک و در نهایت تقویت اکوسیستم مناطق بیابانی، می‌تواند گام مؤثری در افزایش راندمان تلفیقی احیاء بیابان، تولید علوفه و حفظ اکوسیستم شکننده بیابان‌ها باشد. با توجه به بررسی‌های انجام شده گونه‌های Atriplex verruciferum, Salsola orientalis , Atriplex canescens, Aeluropus littoralis Aeluropus lagapoides به عنوان گونه‌های مقاوم به خشکی و شوری شناخته شده و توان تولید علوفه را نیز دارند. همچنین دو روش استقرار شامل کاشت معمول و متداول در حاشیه مرطوب کویر و کاشت با برنامه‌ریزی برای استفاده از رواناب جهت کاهش شوری خاک در محدوده استقرار گیاه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد اگر گونه‌های شورپسند به شکل متداول کاشته شوند قادر به استقرار نیستند. زیرا میزان شوری خاک به شدت زیاد است و در فصول خشک بیشتر می‌شود. اما در صورت استفاده از رواناب‌های فصلی امکان استقرار گونه‌های پرتولید و افزایش تنوع و تراکم پوشش گیاهی در حاشیه مرطوب کویرهای داخلی امکان‌پذیر است. احداث تورکینست بدون تراکم در عرض آبراهه‌های منتهی به حاشیه مرطوب کویر با عمق حداکثر 80 سانتیمتر و طراحی و اجرای خروجی مناسب برای خارج شدن رواناب، شرایط را برای استقرار گونه‌های شورروی و مقاوم به شوری فراهم می‌کند. |
| کلیدواژه ها |
| تولید علوفه، مناطق خشک و بیابانی، کویرهای داخلی، گونه‌های شورپسند. |
| وضعیت: پذیرفته شده |